Brrr

Hier een berichtje uit een koud, vies Nanchang. Het is waar wat in de "Lonely Planet Guide" beschreven staat:"Nanchang is een stad om te vermijden." Het eten is vies, de stad is vuil en de mensen zijn asociaal en onaardig (behalve het hotelpersonneel, zij zijn wel aardig). Maar goed dat we morgen weer naar huis gaan! Momenteel is het 2de gedeelte van de repetitie bezig. Ik speel vanavond alleen voor de pauze dus ik ben al uitgerepeteerd. Het theater ligt schuin tegenover het hotel. Toch is het niet zo makkelijk te bereiken door een 8 baansweg in het midden. Net, op de terugweg zijn we over de scheiding in het midden van de weg geklommen. De voetgangersonderdoorgang ligt nogal ver weg. Zoals ik al zei, is het eten vies hier. Het enigste eetbare zijn noodles waar je wat lenteuitjes en sojasaus over kan kiepen. De rest van het eten bestaat uit prutjes waar vanalles inzit maar dan smakeloos. Ze weten hier zelfs hoe je komkommers kan verpesten, dat vind ik nogal knap. Vanmorgen ben ik met Qiao en Roddy op pad gegaan om ergens een kopje koffie te gaan drinken. Het sneeuwde (helaas natte sneeuw) en het was koud (en het was er zo koud...de rijp hang aan de daa--a-ken, heb je 'm?) Uiteindelijk zijn we bij KFC (of all places) beland en ik kon de verleiding van een kleine portie friet niet weerstaan. Even wat substantieels naar binnen gewerkt....De lunch was nagenoeg hetzelfde als het ontbijt en het avondeten van gisteren. Dat voorspelt dus weinig goeds voor dadelijk.
Het theater is ook al oud en vies. De backstage deuren sluiten niet goed dus zitten we niet erg comfortabel (jaja, het waait ook nog eens keihard). Ik had net twee truien en een hemdje aan en dat ging net. Mijn jas heb ik op mijn schoot gelegd om daaronder mijn klarinetten te ontdooien. Ze waren zo koud dat ik er de eerste 10 minuten niet op durfde te spelen. Mijn handen werden zo koud dat ze de instrumenten ook niet verder konden opwarmen. Nu zit ik trouwens lekker met de verwarming aan hoor, geen probleem! Ik ga nu even lezen.